[Verse 2] Stay up 'til the morning light You're right, I'm done I know right where I belong I'm yours, I'm wrong, yeah [Pre-Chorus] I know I hurt you and I I don't deserve you But don't leave me

Gdy dowiedziałam się, że Syriusz został Strażnikiem Tajemnicy Lily i Jamesa, przeraziłam się. Miałam ochotę spotkać się z nim, ale to nie był najlepszy pomysł. Nie mogłam od tak ładować się z buciorami w jego życie, ale… musiałam się upewnić, że wszystko z nim dobrze. Szykowałam się właśnie do Lily, dlatego miałam zamiar podpytać o wszystko przyjaciółkę. Miałam nadzieję, że pomoże mi poznać odpowiedzi. Od spotkania z Regulusem minął miesiąc, długi miesiąc. Miałam ogromny mętlik w głowie, ale to, co powiedział mężczyzna na temat tego, że muszę odnaleźć samą siebie, uderzyło na mnie jak grom z jasnego nieba i pozwoliło uświadomić, że prawdą jest to, iż od szkoły, kiedy tylko zaczęłam interesować się chłopakami, a oni mną, zawsze kogoś miałam. Zawsze, a przerwy między związkami nie trwały długo. Uzależniłam się od towarzystwa mężczyzn i po drodze zatraciłam samą siebie. Nie wiem kim tak naprawdę jestem, bo całe życie próbuje dopasować się do wzorca mojej aktualnej miłości, co powodowało, że przestałam się rozwijać. Miałam plany, miałam marzenia, ale gdzieś po drodze… poświęciłam większość część życia na to, by być z facetem. Każda moja znajomość była emocjonalna i trudna, a co jeśli wcale nie musiało tak być, bo wystarczy być po prostu sama ze sobą? To był mój cel i dziękowałam Regulusowi, że właśnie on naprowadził mnie na tą drogę. Zrozumiałam, że miłość, jaką do niego żywię, jest inna, niż reszta. Jest moim prawdziwym przyjacielem i ta wiedza uszczęśliwiała mnie, po prostu. Jeszcze wiele pracy przede mną, ale ważne są pierwsze kroki, a ja właśnie czuję, że potrafię je zrobić. Przed wizytą u Lily i Jamesa, poczułam wewnętrzną potrzebę, by odwiedzić grób Angusa i Marleny oraz ich nienarodzonego dzidziusia. Nadal, gdy myślałam o tym, co spotkało moich przyjaciół, chciało mi się wymiotować. Choć prawda jest taka, że od dłuższego czasu mam ochotę zwrócić wszystko, co tylko zjem. Przestałam nawet pić, bo po tym również czułam się jeszcze gorzej. Uważałam, że ostatnio mam tyle stresu, że to dość normalne. Deportowałam się przy wejściu na cmentarz Highgate, uważnie się rozglądając. Wiedziałam, że było to wysoce niebezpieczne, ale nie mogłam pozwolić, by przez to, grób moich przyjaciół nie posiadał chociaż jednej lampki. Potrzebowałam się wyciszyć i porozmawiać z nimi, wewnętrznie. Weszłam na cmentarz przez duży łuk i skierowałam swoje kroki w miejsce, gdzie pochowani są moi przyjaciele. Miałam nadzieję, że Lily nie będzie się zbytnio denerwować tym, że trochę się spóźnię. Doszłam na miejsce i usiadłam na małej kamiennej ławeczce, wpatrując się w napis na pomniku. Kąciki oczy piekły mnie, ale postanowiłam nie uronić żadnej łzy. Nie mogłam się poddać, bo moi przyjaciele na pewno by tego nie chcieli. Już słyszę słowa Leny, która gani mnie i każe wziąć się w garść. Zawsze potrafiła wszystkich postawić do pionu i to w niej uwielbiałam. Była niczym nasz anioł stróż i mam wrażenie, że nadal nim jest. –– Mam nadzieję, że jesteście szczęśliwi, tam… po drugiej stronie –– szepnęłam cicho i uśmiechnęłam się sama do siebie. –– Nie sądzę. Nie ruszaj się. –– Usłyszałam głos za sobą, a moja dłoń powędrowała w stronę różdżki. –– Powiedziałam, żebyś się nie ruszała –– warknęła kobieta, a ja lekko odwróciłam się i dostrzegłam, że celuje we mnie różdżką. –– Wszyscy mówili, że nikt się tutaj nie pojawi, a ja wiedziałam, że tak głupia czarownica jak ty, prędzej czy później rozwieje moje wątpliwości. –– Zacisnęłam mocniej szczęki, gdy zdałam sobie sprawę, że pod kapturem chowa się sama Bellatrix. –– Widzę, że bycie pieskiem na posyłki bardzo ci pasuje –– warknęłam do czarnowłosej, która po chwili zrzuciła z siebie kaptur i obrzuciła mnie nienawistnym spojrzeniem. –– Ciekawe, czy będziesz taka pyskata, jak… Crucio! –– Upadłam. Krzyknęłam, rażona bólem, a paznokcie wbijałam w mokrą ziemię. Próbowałam dosięgnąć swojej różdżki, jednak ból był tak silny i obezwładniający, nie mogłam zmusić ciała do ruchu. –– Syriusz Black. Podaj mi jego lokalizację –– warknęła, podchodząc do mnie i przerywając na chwilę zaklęcie. –– Pieprz się –– rzuciłam, próbując wstać. –– Zła odpowiedź. Crucio! –– Ponownie upadłam. Wygięłam się w łuk, krzycząc. –– Zabije cię, Meadowes. Masz moje słowo –– zasyczała. –– Kto, jak nie ty, może wiedzieć, gdzie on jest?! –– Postawiła nogę na moich plecach. Sapnęłam ciężko, czując ciężar kobiety. –– Jesteś żałosna myśląc, że to mnie przekona, bym ci powiedziała cokolwiek na temat Syriusza –– wychrypiałam i poczułam większy ciężar na swoim ciele. –– Nie ma czegoś takiego jak miłość, Meadowes –– powiedziała Lestrange i schyliła się w moją stronę. –– Jest tylko władza i potęga. Potęga Czarnego Pana. –– Ból chwilowo zelżał, a ja wiedziałam, że lepszej szansy nie będę miała. Dosięgnęłam swojej różdżki i wycelowałam w czarnowłosą. –– Drętwota! –– Protego! Przeturlałam się i resztkami sił wstałam, wyciągając różdżkę przed siebie. Wpatrywałam się w twarz kobiety, której szczerze nienawidziłam Oddychałam ciężko, a z lewego ramienia sączyła się krew. Chwilę później kobieta znów zaatakowała. Udało mi się odeprzeć atak, ale wiedziałam, że jestem słaba. Lestrange rzuciła zaklęciem, a ja w mgnieniu oka schowałam się za nagrobkiem. Szukałam wyjścia z tej sytuacji, a jedne o czym teraz myślałam, to ostrzeżenie Syriusza. Musiałam się stąd wydostać. –– Confringo! –– krzyknęłam i wycelowałam w ławkę, obok której stała czarnowłosa. Eksplozja nie była duża, ale na tyle efektywna, że Bellatrix upadła na ziemię. Zaczęłam biec w stronę wyjścia, nie zwracając uwagi na ból, który ciągle nie opuszczał mojego ciała. Dostrzegłam, że Lestrange biegnie za mną, słysząc jej stukot obcasów. Skręciłam w prawo w momencie, gdy zaklęcie świsnęło mi obok głowy, raniąc policzek. Zacisnęłam mocniej szczęki i skupiłam się maksymalnie, by jak najszybciej dostać się do wyjścia. Tam będę mogła się deportować. Zatrzymałam się raptownie i wycelowałam prosto w Bellatrix –– Expulso! –– Kobietę odepchnęło do tyłu. Runęła na nagrobki, łamiąc je, a w tym miejscu powstała chmara kurzu. To była moja szansa. Wybiegłam za cmentarz i resztkami sił deportowałam się w parku, tuż przy posiadłości Potterów. Upadłam na kolana, wykończona. Zaklęcie Cruciatusa dawało mi się we znaki. Przejechałam dłonią po policzku, uświadamiając sobie, że z niego również sączy się krew. Resztkami sił skierowałam się do domu Lily i Jamesa. Nie zdążyłam podejść do drzwi, gdy te otwarły się na oscież, a z nich wyleciała rudowłosa kobieta. –– Dorcas! –– krzyknęła, podbiegając do mnie. –– Na Merlina… Co się stało? Wiedziałam, że coś jest nie tak… Czekaliśmy, a ciebie wciąż nie było… –– Lily zarzuciła moją rękę na swoje ramię i pomogła mi utrzymać równowagę. –– Lil, wejdźmy do środka –– wychrypiałam, osłabiona. Weszłyśmy do mieszkania, kierując się w stronę salonu. Domyślałam się, że wyglądam nędznie, mimo to nie spodziewałam się, że w salonie Potterów będzie również Remus Lupin i On. Syriusz Black. James widząc mnie w takim stanie, podbiegł szybko, pomagając Lily. –– W porządku, dam radę –– powiedziałam i uśmiechnęłam się lekko do niego. Syriusz pokonał odległość, która nas dzieliła i stanął przede mną, wpatrując się we mnie opiekuńczym wzrokiem. Spojrzałam na niego, uświadamiając sobie, jak bardzo za nim tęsknię. Jednak nie to było teraz najważniejsze. –– Syriuszu, szukają cię… –– zaczęłam, wpadając lekko w panikę. –– Musisz się ukryć… –– syknęłam z bólu i złapałam się za obolałe ramię. –– Powinieneś zostać u Lily i Jamesa, albo… –– Dor, spokojnie –– powiedział ciepło, nie spuszczając ze mnie wzroku. –– Poradzę sobie, nie musisz się niczym przejmować –– mówił, uspokajając mnie. –– Przepraszam, nie powinnam się wtrącać… –– mruknęłam. Dlaczego miał mnie słuchać? Nie miałam prawa ingerować w jego życie. –– Nie przepraszaj –– rzekł poważnie. –– Dziękuję za troskę. Kilka minut później zasiedliśmy wszyscy w salonie, a Lily opatrzyła mi moje rany. Ciało nadal mnie bolało, ale ból powoli ustępował. Rudowłosa przygotowała nam gorące napoje, a ja odpowiedziałam w skrócie moje spotkanie z Bellatrix. –– Wyjątkowo się na ciebie uparła. –– Skrzywił się Remus, słuchając mojej historii. –– Mimo to zdajesz sobie sprawę, jakie było nieodpowiedzialne odwiedzenie tego miejsca samemu? –– Spojrzał na mnie karcąco, a ja prychnęłam. –– I kto to mówi, Remusie –– skomentowałam. Mężczyzna zmieszał się, ale nie odpowiedział. Nie zdawał sobie sprawy, że wiem o jego nocnych eskapadach na grób Leny i Angusa. Domyśliłam się tego od razu, gdy tylko zobaczyłam sasanki na pomniku naszych przyjaciół. Lupin zawsze miał słabość do tych kwiatów. –– To tam znikasz nocami –– mruknął Syriusz w stronę przyjaciela, który uśmiechnął się przepraszająco. Nagle z góry usłyszeliśmy płacz Harry’ego. Lily przeprosiła nas i pognała do synka. Zrobiło mi się niedobrze, ale tym razem na poważnie. Wstałam raptownie i popędziłam do łazienki, zamykając się. Zwymiotowałam, po czym stanęłam naprzeciwko umywalki, próbując doprowadzić się do porządku. –– Hej, wszystko w porządku? –– Usłyszałam zmartwiony głos Jamesa, stojącego obok drzwi. –– Tak… –– odpowiedziałam słabo. –– To był ciężki dzień. Dotknęłam swojego brzucha i słowo daję, że poczułam, jakby coś się w nim poruszyło. Zszokowana wpatrywałam się w swoje odbicie w lustrze, nie wierząc, że wcześniej nie doszłam do takich wniosków. Co jeśli…? O. Mój. Boże. Przysięgam, że ponownie coś się we mnie poruszyło. Dotknęłam swojego brzucha łagodnie, próbując wyczuć najmniejszą anomalię. Poczułam lekkie kopnięcie. Jestem w ciąży. * Dorcas strasznie dziwnie się zachowywała, choć byłem dumny z powodu dojrzałości nas obojga i rozmowy, jaką przeprowadziliśmy między sobą. Trzymałem się na dystans, choć w środku, miałem ochotę porwać ją w ramiona i pozwolić, by znalazła w nich ukojenie. Zrezygnowałem z tego pomysłu już wtedy, gdy tylko o nim pomyślałem. Zdawałem sobie sprawę, że nie będzie łatwo mi jej zobaczyć, ale moje uczucia względem tej kobiety nadal były tak silne, że miałam wrażenie, iż mogą strawić mnie od środka. Gdy wyszła z łazienki, była nieobecna i widziałem, że myśli o czymś zawzięcie. Wcale się nie dziwiłem, bo dziewczyna dużo dzisiaj przeszła. Bellatrix jak zwykle władowała się w nasze życie, próbując je zniszczyć. Cieszyłem się, że brązowowłosa jest tak utalentowaną czarownicą, bo dzięki temu żyje. Mimo licznych protestów ze strony wszystkich, Meadowes postanowiła wrócić do domu. Stwierdziła, że przyda jej się odpoczynek. Lily nie pozwoliła jej wracać samej, dlatego Rogacz zaoferował swoją pomoc. Pożegnała się, nadal wyobcowana i razem z Potterem zniknęli za rogiem. Wróciłem do mieszkania przyjaciół, rozkojarzony i również zacząłem intensywnie myśleć. Skoro tak zależy Śmierciożercą na mojej śmierci, musiałem rzeczywiście zastanowić się nad krokami, jakie dalej poczynić. –– Nie wyglądasz zbyt dobrze. –– Spojrzałem z ukosa na Lunatyka, unosząc brwi do góry. –– Myślałem, że rzucanie komplementami to moja działka –– skomentowałem, a przyjaciel roześmiał się. –– Widzę, jak na nią patrzysz –– odbił pałeczkę. Westchnąłem, odwracając się do mężczyzny. –– Dobrze, że chociaż wzrok masz zdrowy –– mruknąłem, wywracając oczami. –– Tak, to wilcza cecha, zapewne jedyna pozytywna. –– Wykrzywił usta w uśmiechu, a ja pokręciłem głową. Godzinę później wrócił James. Zaproponował, byśmy wraz z Remusem zostali u niego, ale oboje odmówiliśmy i wróciliśmy do mieszkania Lunatyka. Wcześnie się położyliśmy, jednak nie mogłem spać. Przewracałem się z boku na bok, wiercąc, aż w końcu podszedłem do okna i uchyliłem je na oścież. Miałem nadzieję, że świeże powietrze dobrze mi zrobi. Zamiast tego, wpatrywałem się zszokowany w mężczyznę, stojącego nieopodal. Nie miałem przy sobie różdżki, więc moje szanse były nikłe. W pewnym momencie mężczyzna wyszedł z cienia, a ja rozpoznałem mojego młodszego brata. Skrzywiłem się, widząc go. Był ostatnią osobą, którą spodziewałem się tutaj zastać. –– Jesteś poszukiwany przez wszystkich Śmierciożerców oraz Sam-Wiesz-Kogo, a twoja arogancja i olewczość nadal plusują się na wysokim miejscu –– powiedział, a ja prychnąłem w odpowiedzi. –– Jak mnie tu znalazłeś? –– zapytałem, czując wewnętrzną irytację. –– To było banalnie proste –– wywyższył się. –– Radzę ci zmienić miejsce zamieszkania. –– Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. –– Nie widzę takiej potrzeby. Umilkł. Zazgrzytałem zębami, gdy kolejna fala irytacji przeszła przez moje ciało. Miałem zamiar kazać mu się wynosić, ale czarnowłosy jakby nigdy nic wspiął się i przeszedł przez okno, stając naprzeciwko mnie. –– Jak mogłeś ją zostawić? –– warknął w moją stronę i miałem wrażenie, że jego wzrok może rzucać piorunami. –– Nie wtrącaj się w coś, o czym nie masz bladego pojęcia –– odwarknąłem, czując, jak tracę nad sobą panowanie. –– Chyba jednak trochę mam. –– Uśmiechnął się kpiąco. –– Cały czas zwodzisz ją na prawo i lewo. Uważasz, że to jest w porządku? –– Uniosłem brwi dumny, bo dostrzegłem chwilę zawahania w oczach brata. –– Kocham ją –– odparł pewnie. –– A ty potrafisz zostawić ją w spokoju? –– Poczułem ukłucie. –– Zrobiłem to, trzy miesiące temu. –– Przyszła do mnie w tamtym miesiącu –– wtrącił. Zacisnąłem dłoń w pięść, nie wiedząc do czego prowadzi ta rozmowa. –– Oszczędzę ci szczegółów… –– powiedział znacząco. Ostatkiem sił powstrzymywałem się, by go nie uderzyć. W sumie, to dlaczego nie? –– Mam wrażenie, że wraz z twoim odejściem, utraciła część siebie –– dodał, a ja zamarłem. –– Nigdy nie będziemy razem, bracie, choć bardzo żałuję, że nie spotkałem jej w innym życiu. Dorcas po raz pierwszy od długiego czasu została sama i jestem pewny, że dobrze jej to zrobi, ale w pewnym momencie będzie potrzebowała wsparcia. Będzie potrzebowała ciebie –– tłumaczył, a ja nie miałem pojęcia, dlaczego młodszy Black mówi mi to wszystko. –– Zostało mi niewiele czasu. –– Co oznacza „niewiele”? –– doprecyzowałem. –– Góra tydzień, dwa. Misja, która została mi do wykonania, będzie moją ostatnią. –– Poważny ton głosu zmusił mnie do przemyśleń i nie wiedziałem czemu, ale poczułem nutkę… współczucia. –– Po co mi o tym mówisz? –– Spojrzałem w szare oczy brata, identyczne jak moje własne. –– Chciałem się pożegnać. –– Ponownie zamarłem. Ten mężczyzna tak bardzo mnie zaskakiwał, że zastanawiałem się, skąd on się tak naprawdę urwał. Nie był podobny do nikogo z naszej rodziny, ryzykował wszystko, będąc podwójnym agentem, a teraz jak gdyby nigdy nic, przychodzi do mnie w nocy i się żegna. Blackowie to popieprzona rodzina. Pokręciłem głową, nie odpowiadając. Chwilę później złapałem się za skronie, myśląc może, że to sen, z którego zaraz się obudzę. Nie podziałało. –– Wiem, że jest między nami wiele złości, żalu i niedopowiedzeń –– zaczął. –– Mimo to na zawsze pozostaniesz moim starszym bratem. –– Wyciągnął rękę w moją stronę. Ująłem ją po chwili nie wiedząc kiedy, znajdowaliśmy się w uścisku, a ja poczułem się, jakbym ponownie miał dziesięć lat i bawił się ze swoim młodszym braciszkiem. Byliśmy bardzo blisko, do czasu. –– Powodzenia. –– Czarnowłosy pokiwał głową, po czym wyskoczył przez okno i zniknął w lesie. Wpatrywałem się w to miejsce, nadal nie rozumiejąc, co się właściwie stało. Jeśli to prawda i Regulus miał zginąć, oznacza to, że stracimy swojego szpiega w armii Voldemorta. Miałem nadzieję, że Dumbledore jest na to wszystko przygotowany, bo tak naprawdę to w nim pokładaliśmy największą nadzieję. Ponownie nie mogłem zasnąć. Postanowiłem pojeździć po okolicy na moim starym motocyklu, by zebrać trochę myśli i miałem nadzieję, że pozwoli mi to na oczyszczenie własnej głowy. Wiedziałem, że nie zasnę tej nocy, dlatego myślałem, że dobrym rozwiązaniem będą odwiedziny mojego przyjaciela, Glizdogona. Ostatnio Peter w ogóle się do nas nie odzywał, dlatego wolałem się upewnić, czy wszystko z nim w porządku. W domu nie paliło się żadne światło. Pukałem parę razy, jednak nikt mi nie odpowiadał. Użyłem zaklęcia, by zostać się do środka i przeszedłem przez wszystkie pokoje, by na pewno sprawdzić, czy go tutaj nie ma. Pomieszczenia był puste i wyglądały, jakby od dawna były nieużywane. Lęk sparaliżował moje ciało. Nie zastanawiając się długo, pognałem do mojego motocykla i obrałem kurs do Doliny Godryka. Obawiałem się, że Peter może być w niebezpieczeństwie, a jeśli on to i moi przyjaciele, James, Lily i mój chrześniak, Harry. Od Autorki: Hej, hej, hej! Tak, to znowu ja. Zbliżamy się do końcówki. Co myślicie? Pozdrawiam ;*

A video for the 2012 version of "Don't Leave Me (Ne Me Quitte Pas)" was uploaded to YouTube on June 12, 2012. The video was directed by Ace Norton and features Spektor, alone in an apartment, interacting with various items. For example, at one point she is fencing on a table and at another she is dancing on a piano. [6]

Don't leave me Nie przestawaj mnie kochać. Ani na sekundę. Myśl o mnie rano i wieczorem, w porze pacierza. Kosztem posiłków, choćbyś miała jeszcze bardziej wyszczupleć. Proszę bardzo, oglądaj serial "Dempsey i Makepeace na tropie", wystawy sklepów z sukienkami, ślady choroby na swoim ciele - tylko miej mnie przed oczami. Dźwigając pięćdziesięciokilogramowe worki cementu, noszę na rękach ciebie. Skacząc w rytm pieśni reggae, skaczę za tobą w ogień. Ogryzając paznokcie, gryzę je z tęsknoty za tobą. Słuchając prognozy pogody, nasłuchuję twojego głosu. Czasami brak mi powietrza i wiem wtedy, że na chwilę o mnie zapomniałaś.

Online auctions ⭐ PODSIADŁO Jacek – Wiersze wybrane 1985-1990. ⭐ Internet live bidding Visit Check prices 🔷 Lictyuj w OneBid

Aby czytać i mówić wiersze polskich autorów nie potrzebujemy żadnych okazji. Jednak w roku, w którym świętujemy 100-lecie niepodległości, recytatorzy Studia Teatr chcą uczcić ten piękny jubileusz przypominając sto wierszy wybranych z ogromnej plejady arcydzieł krajowej liryki. Uczynią to biorąc udział w konkursach recytatorskich i prezentując spektakle oraz programy poetyckie. Za nami już pokazy fragmentu spektaklu złożonego z wierszy dla dzieci, eliminacje miejskie i wojewódzkie oraz finał 63. Ogólnopolskiego Konkursu Recytatorskiego, udział w XXII Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Słowa … „Czy to jest kochanie?”, XIV Ogólnopolskie Spotkania ze Sztuka Słowa ~Wiara~Nadzieja~Miłość, obchody Międzynarodowego Dnia Teatru i dwie premiery spektakli poetyckich, zakończenie roku pracy Studia Teatr, no i oczywiście XVIII Letnie Warsztaty Teatralne w Barlinku. Autorów i tytuły wszystkich prezentowanych wierszy zamieszczamy poniżej. Czytajmy i uczmy się na pamięć jak najwięcej polskich wierszy! Iwona Mirońska-Gargas Spis wierszy: ^{Jacek Podsiadło is a Polish poet, writer, translator and essayist. Home. Log In Once logged in, you can add biography in the database. Directories Newly added.}

W poniedziałek rano obudziłem się cholernie szczęśliwy. Myślami wracałem do wczorajszego dnia i pięknej brązowowłosej istoty. Mając ją w ramionach czułem przyjemne uczucie ciepła. Rozchodziło się po mnie z każdym jej dotknięciem. Centymetr po centymetrze. Ciężko było mi się z nią żegnać. Nikomu jej nie oddam. – Peter znów nie wrócił na noc – zauważyłem i spojrzałem na Rogacza, który właśnie się ubierał. – Trzeba z nim porozmawiać. Nie wierzyłem Smarkerusowi, ale kiedy sam to zobaczyłem.. Ja pierdolę, przecież to nasz przyjaciel. James miał rację. Peter Pettigrew to już nie ta sama osoba. Od tygodnia dziwnie się zachowuje, szuka wymówek by nie spędzać z nami czasu, a teraz od kilku nocy nie odwiedza własnego dormitorium. Do kurwy nędzy, odwiedza, ale tylko i wyłącznie wtedy kiedy nas nie ma. Dodatkowo James widział go ze Ślizgonami jak rozmawiają o czymś szeptem. Co się do jasnej cholery z nim dzieje?! Przez to, że mieliśmy całkowicie inne plany zajęć, ciężko było nam go spotkać, ale po trzech lekcjach w końcu nam się udało. – Tam jest. – Wskazałem brodą na osobnika właśnie minął zakręt na korytarzy i wyszedł nam naprzeciw. Chyba sam się tego nie spodziewał. – Peter. Przestraszył się i spojrzał na nas. Chciał się wycofać, ale razem z Jamesem zagrodziliśmy mu drogę. – W co Ty sobie kurwa pogrywasz? – warknąłem wściekły. Emocje wzięły nade mną górę. Nie mogę się opanować widząc jego twarz i to jak się zachowuje w stosunku do nas. To nie jest przyjaźń. – O co wam chodzi? – prychnął od niechcenia. – O gówno. Nie rób z nas idiotów, Pettigrew. – Dajcie mi spokój. – Cofnął się i chciał odejść, ale w tym samym momencie złapałem go za koszulkę i przybliżyłem się do niego. – Chryste, Syriusz PUŚĆ GO! Dorcas. Dlaczego wybrałaś tak zły moment? – Dorcas to nie Twoja sprawa - wycedziłem nie zwalniając uścisku. – Nie wtrącaj się. – W tej chwili go puść – powtórzyła i gromiła mnie wzrokiem. – Wybacz skarbie, ale nie będziesz mi mówić co mam robić – odpowiedziałem, ale mimowolnie poluzowałem uścisk przez co Peter wyrwał mi się. James patrzył na moje poczynania, ale nic nie zrobił. Wiedziałem, że to samo chodzi mu po głowie. – Egoistyczny dupek. A Ty nic nie powiesz? – warknęła do Rogacza. – Co do jasnej cholery jest z wami nie tak? To nazywacie przyjaźnią? – Spojrzała na nas z kamienną twarzą – Myślałam, że jesteście więcej warci - dodała, odwróciła się na pięcie i poszła w swoją stronę. Nie, nie, nie. Do jasnej cholery, znów się wszystko popieprzyło. Nim się obejrzeliśmy, Glizdogon pośpiesznie wziął swój plecak i uciekł przed nami. – Miała rację – mruknął James i złapał się za głowę. – Daliśmy dupy. – Westchnął i popatrzył w miejsce w którym jeszcze przed chwilą był Peter. – Trzeba to odkręcić. – Spojrzałem na niego. Kiwnął głową po czym razem udaliśmy się na Zielarstwo. Dorcas unikała nas przez cały dzień. Z tego co widziałem nie powiedziała nic swoim przyjaciółką o zaistniałej sytuacji, bo ciągle posyłały jej i nam zaciekawione spojrzenia. Cieszyłem się, że zostawiła do dla siebie. Już i tak sam Remus nieźle dawał nam w kość. – Gratuluję Panowie, następnym razem może jeszcze go powiesicie do góry nogami tak jak Snape’a i innych Ślizgonów? – warknął do nas, gdy opowiedzieliśmy mu całą sytuację. – Dobrze, że Dorcas się pojawiła – westchnął. – Proszę was, trzymajcie nerwy na wodzy. Nie na tym polega przyjaźń. Miał cholerną rację. Czasem mi się wydaje, że Lupin jest z innej epoki, bo jego mądrość przekracza jakąś szczególną granicę. Granicę do której mi i Jamesowi jest chyba dalej niż bliżej. Co nam strzeliło do głowy, żeby się tak zachować? Nie daliśmy mu szansy na wyjaśnienia. Jeden jest głupszy od drugiego. A prócz tego jest jeszcze coś. Duma. Był wieczór a my siedzieliśmy w Pokoju Wspólnym. Dziewczyny siedziały razem z nami, ale Dorcas unikała mojego spojrzenia. Była wściekła. Nie na Jamesa, który po tym incydencie szybko ją znalazł i przeprosił. Była wściekła na mnie, że JA tego nie zrobiłem. Nie przeprosiłem jej. Nigdy nie przepraszałem żadnej dziewczyny. Moje relacje z nimi dotyczyły tylko i wyłącznie aspektu fizycznego, o czym bardzo dobrze wiedziały i nie oczekiwały serduszek, kwiatków i tego całego romantyzmu, który się wokół tego roztacza. Nie wiedziałem jak się za to zabrać. Przecież jeśli chodzi o uczucia to jestem nowicjuszem. Bądź co bądź stwierdziłem, że najpierw sprawę załatwię z samym Peterem. To jemu jestem winny większe przeprosiny. Wszedł do Pokoju Wspólnego, a swoje kroki od razu skierował w moją stronę. Wstałem i byłem gotowy na konfrontację, która miała zaraz nastąpić. Ku mojemu zdziwieniu Peter podszedł do mnie i zamiast mi nawrzucać, albo chociaż przywalić to przytulił mnie po bratersku. W pierwszej chwili byłem w szoku, ale potem odwzajemniłem uścisk przyjaciela. – Przepraszam. Zachowywałem się jak kompletny kretyn – zaczął i uśmiechnął się lekko. – Nie Ty jeden. Ja też przepraszam – powiedziałem szczerze i spojrzałem na niego. – Czy ktoś może mi powiedzieć o co tutaj chodzi? – zapytała Marlena patrząc na nas. – Już o nic – mruknął Peter i dosiadł się do naszego stolika. – Usłyszeć od Syriusza Blacka przeprosiny to nie lada wyczyn, więc pozwólcie, ale będę rozkoszował się tą chwilą. – Usadowił się wygodnie, a reszta wybuchnęła śmiechem. Wszyscy prócz Dorcas. – Glizdek też chciałem Cię przeprosić.. – zaczął Potter, ale już go nie słuchałem. Zauważyłem jak brązowowłosa szepcze coś do Lily, wstaje i udaje się do swojego dormitorium. Miałem swoją szansę. Po chwili wstałem z zamiarem udania się za nią. Lily Evans patrzyła na mnie, ale nie potrafiłem rozgryźć jej spojrzenia. – Powodzenia – mruknęła w końcu i uśmiechnęła się do mnie lekko. Aprobata od samej Evans? Odwzajemniłem uśmiech i puściłem jej oko. Wspiąłem się po schodach i stanąłem przed drzwiami. Poczułem lekki ucisk w żołądku, ale nie przejąłem się tym. Zapukałem. Dorcas Czego ja się spodziewałam? Syriusz Black nie liczy się z uczuciami innych. Peter to tylko szczęśliwy wyjątek. Gdyby on nie wyciągnął pierwszy ręki to zapewne Black nadal traktowałby go jak powietrze. Pieprzony egoista. Ale i tak Cię do niego ciągnie. I tak chcesz z nim być. Mogę go zmienić? Mogę od niego wymagać tak dużo? Czy ja potrafię na tyle się poświęcić, żeby pracować nad tym wszystkim? Oboje jesteśmy popieprzeni. Trudni, dumni i samolubni. Leżałam na łóżku, a moje rozmyślania przerwało pukanie do drzwi. – Idę! – krzyknęłam i z impetem je otworzyłam. – Dorcas. Co on tutaj robi? Stał przede mną, jedną ręką opierał się o framugę, a jego oczy świdrowały mnie na wylot. – Mogę wejść? – dodał, a ja stałam jak oniemiała. Odsunęłam się i pozwoliłam, żeby wszedł do środka. – Dorcas ja.. – zaczął i złapał się za głowę. – Spieprzyłem sprawę. Miałaś rację, jestem egoistą. – Zbliżył się do mnie i pogłaskał po policzku. – Ale tylko Ty mnie pobudzasz do tego, żeby to zmienić. Dla Ciebie chce się zmienić – szepnął a jego usta były bardzo blisko moich – Wybacz mi. Nie musiał nic więcej mówić. Wpiłam się zachłannie w jego usta a moje ręce zaczęły rozpinać mu koszulę. Pragnęłam go tak mocno, chciałam poczuć, że należy do mnie. Syriusz pośpiesznie zdjął ze mnie bluzkę i oboje padliśmy na łóżko. Chciałam zasmakować każdy minimetr jego ciała. Jęknęłam, gdy poczułam jak jego ręka dostaje się pod stanik i masuje moją pierś. Siedziałam na nim okrakiem i czułam jego wzwód, co jeszcze bardziej mnie nakręcało. On mnie nakręcał. Był tak męski, tak pewny siebie. Był m ó j. Przerwał na chwilę pocałunki by odwrócić mnie tak, że teraz ja byłam pod nim. Nasze języki znów złączyły się w namiętnym tańcu, a moje ręce błądziły po jego umięśnionym torsie. Nim się obejrzałam Syriusz zdjął resztę mojej garderoby prócz koronkowych majteczek. Nie pozostałam mu dłużna i też pozbawiłam go spodni. – Jesteś taka piękna – szepnął chrapliwym głosem i zaczął całować i ssać moje sutki, które pod wpływem jego dotyku twardniały. Chryste, jak przyjemnie. Poczułam jak jego ręka wędruje do mojej kobiecości. Zaczął pieścić moją łechtaczkę, a z moich ust wydobył się jęk rozkoszy. Zataczał kółka, nie przestawiając bawić się moimi piersiami. Byłam tak cholernie podniecona. Moje jęki były jeszcze głośniejsze kiedy wsadził we mnie palec, a potem drugi i zaczął nimi szybko poruszać, a kciukiem ciągle masował łechtaczkę. Boże, jaka jestem mokra. Żaden mężczyzna nie doprowadził mnie do takiego stanu. Zdjęłam jedną rękę z pleców mojego kochanka i dotknęłam jego przyrodzenia, które pod wpływem mojego dotyku jeszcze bardziej twardniało. Był duży. Wsadziłam rękę pod jego bokserki i zaczęłam jeździć ręką w górę i w dół. Na zamianę pociągałam mocniej i lżej. Z jego ust wydobył się jęk. Był taki twardy. Syriusz spojrzał na mnie, a jego oczy błyszczały z podniecenia. – Jesteś pewna? – zapytał mnie a ja wiedziałam co ma na myśli. – Och, do dzieła ogierze. – Uśmiechnął się szelmowsko, zdjął bokserki i wyciągnął z kieszeni spodni prezerwatywę. Wszedł we mnie powoli. Dał mi moment, żebym przyzwyczaiła się do jego penisa, po czym przyśpieszył, a z mojego gardła wydobywały się jęki. Poruszał się we mnie coraz szybciej, a ja czułam, że jeszcze trochę i doprowadzi mnie do orgazmu. Jego ruchy były szybkie i pewne, a jedną ręką ciągle masował moje nabrzmiałe piersi. Był tak mocno dominujący. Wcale się nie dziwie, że dziewczyny z którymi sypiał, chodziły potem za nim cały czas i błagały o to by chociaż jeszcze ten jeden raz się z nimi spotkał. Nie rozumiałam tego. Teraz do jasnej cholery rozumiem. Moje ręce na zmianę wędrowały do jego pleców i pośladków. Czułam jak jestem na skraju rozkoszy. Krzyknęłam głośno, kiedy poddawałam się orgazmowi. Po chwili poczułam jak Syriusz też szczytuje. Oboje oddychaliśmy ciężko. Syriusz pchnął jeszcze parę razy i wyszedł ze mnie kładąc się obok. – Meadowes, jesteś niesamowita – mruknął i przytulił mnie do swojej piersi. Wtuliłam się w niego i próbowałam zapanować nad oddechem. – Vice versa, ogierze – westchnęłam i uśmiechnęłam się gdy poczułam, że głaska mnie po włosach. – Co teraz będzie? – zapytałam podnosząc się i spojrzałam mu prosto w oczy. Uśmiechnął się i przyciągnął mój podbródek do siebie. – Teraz się ubiorę i wrócę do siebie – szepnął, ale widząc moją minę od razu się zreflektował. – Och, skarbie. Żartowałem. Nie mógłbym Ci tego zrobić. Jesteś teraz moja – Pocałował mnie czule. Jesteś teraz moja. Jestem. I jestem najszczęśliwszą dziewczyną pod słońcem. Dziewczyną Syriusza Blacka. Przyznam szczerze, że pierwszy raz pisałam akcję tak erotyczną. Praktycznie chciałam, żeby ten rozdział był przesycony seksem, bo taka właśnie moim zdaniem jest relacja Syriusza i Dorcas. Przesycona chciałabym Wam przy okazji życzyć Szczęśliwego Nowego Roku i żeby wszystkie Wasze marzenia się do następnego!

“Don’t Leave Me” is one of the original songs in Japanese-language of BTS' third Japanese studio album, Face Yourself. It is the main theme of the Japanese TV series Signal (シグナル produkty 1-15 z 15 sortuj: Podsiadło Jacek -17% Podsiadło Jacek Życie zawłaszcza śmierć w Wieprzowie Rok wydania: 2015 Rodzaj okładki: Twarda EAN: 9788380691629 od 5,83 zł do 10,82 zł SZCZEGÓŁY dodaj do listy życzeń -38% Podsiadło Jacek Kramarz Andrzej Człowiek, który odjechał Rok wydania: 2022 Rodzaj okładki: Inna EAN: 9788381914086 34,90 zł 21,73 zł SZCZEGÓŁY dodaj do listy życzeń -33% Podsiadło Jacek Czerwona kartka dla Sprężyny Rok wydania: 2022 Rodzaj okładki: Inna EAN: 9788310138354 34,90 zł 23,35 zł SZCZEGÓŁY dodaj do listy życzeń -34% Podsiadło Jacek Sprzeczna jaskrawość Rok wydania: 2019 Rodzaj okładki: Inna EAN: 9788306035315 34,90 zł 22,99 zł SZCZEGÓŁY dodaj do listy życzeń -17% Podsiadło Jacek Konie, dziewczyna i pies. Pamiętnik audiobook Rok wydania: 2020 Rodzaj okładki: Inna EAN: 9788381943017 24,95 zł 20,74 zł SZCZEGÓŁY dodaj do listy życzeń -17% Podsiadło Jacek Czerwona kartka dla Sprężyny. Audiobook Rok wydania: 2017 Rodzaj okładki: Inna EAN: 9788379279937 24,95 zł 20,74 zł SZCZEGÓŁY dodaj do listy życzeń Podsiadło Jacek Świętek Agnieszka Konie dziewczyna i pies Pamiętnik Rok wydania: 2019 Rodzaj okładki: Twarda EAN: 9788310132611 dodaj do listy życzeń Podsiadło Jacek Świętek Agnieszka Konie,dziewczyna i pies Pamiętnik Rok wydania: 2019 Rodzaj okładki: Twarda EAN: 9788310132611 dodaj do listy życzeń Podsiadło Jacek Pippi, dziwne dziecko Rok wydania: 2006 Rodzaj okładki: Inna EAN: 9788360402030 dodaj do listy życzeń Podsiadło Jacek Czerwona kartka dla Sprężyny Rok wydania: 2016 Rodzaj okładki: Miękka EAN: 9788310131089 dodaj do listy życzeń Podsiadło Jacek Życie zawłaszcza śmierć w Wieprzowie Ordynackim Rok wydania: 2015 Rodzaj okładki: Twarda EAN: 9788380691629 dodaj do listy życzeń Podsiadło Jacek Świętek Agnieszka Konie, dziewczyna i pies. Pamiętnik Rok wydania: 2019 Rodzaj okładki: Inna EAN: 9788310132611 dodaj do listy życzeń Podsiadło Jacek Czerwona kartka dla Sprężyny Rok wydania: 2020 Rodzaj okładki: Inna EAN: 9788310136169 dodaj do listy życzeń Podsiadło Jacek Życie zawłaszcza śmierć w Wieprzowie Ordynackim Rok wydania: 2015 Rodzaj okładki: Inna EAN: 9788380691629 dodaj do listy życzeń Podsiadło Jacek Czerwona kartka dla Sprężyny Rok wydania: 2016 Rodzaj okładki: Inna EAN: 9788310131089 dodaj do listy życzeń . 452 46 93 333 92 180 14 243

jacek podsiadło don t leave me